– Forsøk nummer nihundreog- – –
I fjor gøymte eg alle publiserte innlegg her, med planar om å gjera nokre endringar og starta på nytt. Eit halvt år seinare har det tilsynelatande ikkje skjedd noko som helst. Eg skriv «tilsynelatande», fordi det har jo skjedd ting, kompliserte ting, som diverre er usynlege. Det eg snakkar om er slikt som nøling, grubling, analysering, overgrubling, overanalysering, overkomplisering, og til slutt handlingslamming. I januar kom eg på at denne kompliseringa kunne vera noko å skriva om, men klarte ikkje skriva meir enn overskrifta. Nå er det juli, eg er rastlaus med eit snev av desperat, og har valet mellom å publisera tekst i dag, eller ergra meg gjennom natta over at eg heller ikkje i dag var sterkare enn kompliseringskaoset.
Frå du står opp om morgonen, til du legg deg om kvelden, tek du hundrevis av små og store avgjersler. Dei fleste av desse går på gammal vane og utan vidare vurdering av alle andre moglege løysingar. På mine mest kompliserte dagar er eg akutt merksam på alle desse vala, stundom utan evne til å hugsa tydeleg kva som har vore fungerande val dagen før. Andre dagar kan eg hugsa kva som har fungert tidlegare, men tvilt på om det er rett for akkurat denne dagen. Slik vert dagane til knutar, og sjølv om det til tider kan vera meir enn nok å le av i desse knutane, så vert dei keisame i lengda.
Det siste halvanna året har eg prøvd læra meg noko nytt: Å gjera det enkelt, å få gjort det eg vil utan å analysera alle tenkjelege og utenkjelege deler av prosjektet. Øva på kortare avstand mellom idé og gjennomføring, øva på at eg kan starta på nytt når det går skeis, øva på at det ikkje treng vera så komplisert og stort, alltid. Øva på alt det fine som ligg mellom ”Alt” og ”Ingenting”. Hugsa at godt nok er godt nok, uansett kva den indre kritikaren finn på å klaga over.
Eitt av prosjekta som eg har overkomplisert, er det å skriva blogg. Eg veit eg vil skriva, å vita dét er enkelt, det vanskelege er å vita korleis eg skal navigera i landskapet av uro, tvil og nøling som ligg mellom meg og ein ferdig tekst, utan å snubla i slikt som «ser dette toskje ut?», «må eg ha fjonge fotografi til kvar tekst?», «kva gjer eg viss – – -», «er dette rett skrivemåte?», og så bortetter. Akk! Det er så keisamt.
Det er så mykje ein kan gjera vanskeleg, så mykje ein kan tvila og nøla på, men det får ikkje ting gjort, og ein lærer ikkje noko nytt. Ein måte å nøsta meg ut av knutane, er å skriva. (Dette fungerer heilt fint så lenge eg ikkje har altomfattande skrivesperre, der sjølv ei handleliste vert vrient.) Skriving gjer dagane tydelegare, viser meg at både dagane og eg finst, me er her, og me kan putta tankar inn i ord, ord inn i setningar, setningar inn i ein tekst, og så finst det ein tekst saman med alt det andre.
*
Hei, mitt namn er Guro, eg er ein kunstnar, ein kompliseringskunstnar, og eg er på omskulering (eller avvenning). Viss eg har det i meg å kunna gjera det vanskeleg, har eg også evna til det motsette, å gjera det enkelt. Denne teksten er eit steg på vegen ut av ukontrollert kompliseringskunst, og inn i god kaoskunst med det eg liker best: Te, tekst og tekstil. Ingen bør halda pusten medan dei venter på neste steg.
tesalong 